مایکوتوکسین های در طیور

در سال ۱۹۶۰، بیماری جدیدی در جوجه بوقلمون های انگلستان رخ داد که موجب مرگ حدود یکصد هزار پرنده شد. در بررسیهای کالبدگشایی، نکروز حاد همراه با پرولیفراسیون در مجاری صفراوی پرندگان مشاهده شد.در آن زمان به دلیل آنکه علت تلفات مشخص نبود، این عارضه «بیماری ایکس بوقلمون» نامگذاری شد. پس از مدت کوتاهی مواردی از علائم مشابه در جوجه اردک ها و قرقاول ها نیز گزارش شد. بررسی های تکمیلی نشان داد که متابولیت های قارچی در بروز این عارضه نقش اساسی داشته است.

در سال ۱۹۶۲، ماده سمی حاصل از قارچ آسپرژیلوس فلاووس، «آفلاتوکسین» نامگذاری شد. نخست، دو جزء سمی از آفلاتوکسین شناسایی، که به ترتیب آفلاتوکسینهای B و G نامگذاری شدند. پژوهش های آسیب شناسی در حیوانات اهلی و آزمایشگاهی نشان داد که کبد عضو هدف برای آفلاتوکسین است. آفلاتوکسین ها به عنوان عوامل ایجاد کننده تومورهای کبدی در انسان اهمیت زیادی دارد و از زمانی که سرطان زا بودن آنها به تأیید رسید، اهمیت مایکوتوکسین ها بیشتر شد

اکراتوکسین ها بعد از کشف آفلاتوکسینها دومین گروه اصلی از مایکوتوکسین های شناخته شده هستند. در سال ۱۹۶۵ در آفریقای جنوبی، اکراتوکسین A به هنگام پژوهش های آزمایشگاهی که برای شناسایی متابولیت های جدید حاصل از قارچها صورت می گرفت، کشف شد. اکراتوکسین A از قارچ آسپرژیلوس اکراسيوس یا آسپرژیلوس آلوتاسیوس جدا و خالص شد و به همین دلیل آن را اکراتوکسین نامیدند. پژوهش های بعدی ارتباط اکراتوکسین ها را با بیماریهای انسان و حیوان تأیید کرد. اکراتوکسین A بر سلامت و تولید حيوان اثر سوء دارد سبب بروز جراحات ماکروسکوپی و میکروسکوپی در کلیه و کبد و دیگر بافتهای آنها می شود و یک عامل سرطان زای قوی برای کلیه رت است. شواهد نشان میدهد که اکراتوکسین A یک بیماری تحلیل برنده، غیرقابل برگشت و بسیار کشنده کلیوی به نام «نفروپاتی آندمیک» را در انسان ایجاد می کند که در مناطق خاصی از اروپای شرقی دیده می شود.

در طول ۴۰ سال گذشته، تحقیقات گسترده ای در خصوص شناخت دیگر مایکوتوکسینها در حیوانات اهلی و آزمایشگاهی انجام گرفته و تا کنون صدها مایکوتوکسین شناخته شده است که دارای سمیت، آثار و ارگانهای هدف متغیر هستند.