نقرس در پرندگان

گونه های مختلف پرندگان، ضایعات متابولسیم مواد نیتروژن دار را به صورت اورات های متصل با مخاط به شکل کلوئیدی در ادرار خود دفع می کنند. اختلال عملکرد کلیه باعث کاهش پاکسازی اسید اوریک از خون می شود که منجر به هیپراوریسمی با رسوب محصولات نامحلول در خود کلیه یا سایر اندام ها می شود که منجر به رسوب اورات یا سنگ کلیه (نقرس) می شود.

رسوبات اورات سفید و نیمه جامد هستند و باید از ترشحات التهابی فیبرینی یا چرکی زرد رنگ که ثانویه به علل عفونی مانند سینوویت، پریتونیت، پری هپاتیت و پریکاردیت هستند، متمایز شوند.

رسوب اورات احشایی (نقرس احشایی) پس از پیشرفت سریع نارسایی کلیه یا به عنوان یک رویداد پایانی در بیماری مزمن کلیوی رخ می دهد. رسوبات بیشتردر روی پریکارد، صفاق و کپسول کبد و بندرت روی سطوح سینوویال مفاصل و تاندون ها ایجاد می شود.

از نظر میکروسکوپی، رسوبات اورات اغلب به صورت کریستال هایبه شکل پر یا توده های کروی بازوفیل دیده می شوند که معمولاً به دلیل سیر سریع، التهاب کمی دارند. رسوب اورات احشایی ممکن است ثانویه به سنگ کلیه باشد که درمرغ های تخمگذار مسن شایع است. انسداد پیشرونده حالب ها توسط سنگ های ادراری باعث آتروفی کلیه و محل انسداد حالب و هیپرتروفی جبرانی توسط قسمت های آسیب دیده کلیه می شود. حالبهای متسع شده اغلب حاوی سنگهای اورات کلسیمی شکننده، سفید رنگ یا سنگهای ادراری هستند

عوامل مستعد کننده نقرس احشایی و سنگ کلیه در طیور شامل ویروس برونشیت عفونی، ویروس نفریت پرندگان و کریپتوسپوریدیوز می باشد. علل غیر عفونی عبارتند از کم آبی بدن، مصرف خوراک حاوی بیش از 3 درصد کلسیم توسط جوجه، کمبود ویتامین آ و  قرار گرفتن در معرض مایکوتوکسین ها (مثلا اوسپورین)می باشد. سایر گونه های پرندگان معمولاً در اثر مواجهه با نفروتوکسین ها (که معمولاً آنتی بیوتیک ها و آمینوگلیکوزید یا فلزات سنگین می باشند) ایجاد می شوند .

نقرس مفصلی کمتر رایج است و پس از افزایش طولانی مدت سطح سرمی اسید اوریک رخ می دهد. رسوبات روی غشاهای سینوویال در انگشتان پا و مفاصل بال ایجاد می شود و باعث تحریک یک واکنش گرانولوماتوز مزمن به کریستال های اورات (توفی) می شود. رسوب اورات مفصلی ممکن است در پرندگانی دیده شود که دارای نقص ارثی در متابولیسم اسید اوریک هستند یا با پروتئین بیش از حد تغذیه می شوند.