کمبود ویتامین K در طیور

اختلال در انعقاد خون مهمترین علامت بالینی کمبود ویتامین K است. با کمبود شدید، خونریزی های زیر جلدی و داخلی می تواند کشنده باشد. کمبود ویتامین K منجر به کاهش محتوای پروترومبین خون می‌شود و در جوجه‌های جوان، سطح پلاسمایی پروترومبین به حدود  2 درصد از حد نرمال می‌رسد.

از آنجایی که میزان پروترومبین جوجه‌های تازه هچ شده تنها 40 درصد از پرندگان بالغ است، جوجه‌های جوان به راحتی تحت تأثیر رژیم غذایی کمبود ویتامین K قرار می‌گیرند. انتقال ویتامین K از مرغ به تخم مرغ و متعاقباً به جوجه ها نشان داده شده است، بنابراین جیره های پرورش دهنده باید به خوبی از نظرمیزان ویتامین k  تامین  شوند.

سندرم هموراژیک در جوجه های یک روزه به کمبود ویتامین K در جیره جوجه های پرورش دهنده نسبت داده شده است. کمبود شدید ویتامین K منجر به لخته شدن خون طولانی مدت می شود که جوجه هایی با کمبود شدید ممکن است در اثر کبودی خفیف یا آسیب های دیگر خونریزی کنند. کمبودهای مرزی اغلب باعث ایجاد لکه های خونریزی دهنده کوچک می شود. خونریزی ممکن است در سینه، پاها، بالها، در حفره شکمی و روی سطح روده ظاهر شود.

جوجه ها کم خون هستند، که ممکن است تا حدی به دلیل از دست دادن خون و همچنین به دلیل رشد مغز استخوان هیپوپلاستیک باشد. اگرچه زمان انعقاد خون معیار معقولی برای میزان کمبود ویتامین K است، اما با تعیین زمان پروترومبین اندازه گیری دقیق تری به دست می آید. زمان پروترومبین در جوجه های با کمبود شدید ممکن است از 17 تا 20 ثانیه طبیعی به 5 تا 6 دقیقه یا بیشتر افزایش یابد.

کمبود ویتامین K در طیور ممکن است به سطوح پایین این ویتامین در رژیم غذایی، سطوح پایین در جیره غذایی مادر، عدم سنتز روده، میزان کوپروفاژی، یا وجود داروهای گوگرد و سایر افزودنی های خوراک در جیره مربوط باشد. جوجه های مبتلا به کوکسیدیوز می توانند آسیب شدیدی به دیواره روده وارد کرده و خونریزی بیش از حد داشته باشند. عوامل ضد میکروبی می توانند سنتز روده ای ویتامین K را سرکوب کنند و پرنده را برای تامین این ویتامین کاملاً به رژیم غذایی وابسته کنند. سنتز ویتامین K در باکتری های ساکن در دستگاه گوارش پرنده اتفاق می افتد. با این حال، چنین ویتامین K در داخل سلول باکتری باقی می ماند، بنابراین تنها فایده برای پرنده از هضم سلول های باکتریایی یا از طریق کوپروفاژی ناشی می شود.

گنجاندن منادیون در 1 تا 4 میلی گرم در تن خوراک یک روش موثر و رایج برای جلوگیری از کمبود ویتامین K است. در صورت مشاهده علائم کمبود، سطح باید دو برابر شود. تعدادی از عوامل استرس (به عنوان مثال، کوکسیدیوز و سایر بیماری های انگلی روده) نیاز به ویتامین K را افزایش می دهند. دیکومارول، سولفاکینوکسالین و وارفارین ضد متابولیت های ویتامین K هستند.